Wel of niet iets schrijven vandaag. Soms gaat de tijd gevoelsmatig zo snel, dat ik er ineens pas in de laatste week aan denk om een nieuw bericht te schrijven voor de nieuwsbrief. Het is een stuk drukker geworden hier voor mij in het oh zo rustige Olst, dus ik merk dat ik opnieuw moet wennen aan de hoeveelheid werk. Begrijp me niet verkeerd, ik klaag niet. Ik vind mijn werk heerlijk. Maar ik merk dat ik weer tijd nodig heb om in een ander ritme te komen. Wel fijn moet ik zeggen, want vroeger denderde ik maar door en pushte ik dwars door alle grenzen heen. Vooral door die van mezelf, om vervolgens uitgeblust aan de finishlijn te arriveren. Energie opgebruikt.
Nu probeer ik meer af te bakenen en niet meer alles tegelijk te doen. Ik vraag mezelf af: word ik nu ouder? Wijzer? Waardoor dit beter en prettiger voelt of past het in deze tijd waarin we leven? Als ik doorvoel denk ik een beetje van allebei. Dit coronatijdperk zorgt voor minder afspraken en meer tijd voor jezelf, of je daar nu blij mee bent of niet. Zodra het dan drukker wordt is dat ineens weer gek. Daarentegen wil ik ook niet meer terug naar het oude ritme, de vorige hoeveelheid, dat merk ik wel. Dit voelt eigenlijk prima zo.
Wat ik fijn vind aan het managen van tijd, is de vrijheid om ineens totaal iets anders te doen. Voor mij een van de voornaamste redenen dat ik zzp-er ben geworden. De afwisseling. Het zelf kunnen beslissen wanneer je je uren maakt. Als ik de deadline maar haal. Dat vind ik wel lekker. Een deadline. Ik hou van het voelen van de streep, de grens; en dan moet het klaar zijn. Geen dag hetzelfde, meerdere soorten werkzaamheden, opdrachtgevers. Het kunnen beslissen waar je wel of geen ja tegen zegt. Begrijp me niet verkeerd, die luxe moet je dan wel hebben. Ja of nee kunnen zeggen. Er zijn jaren geweest dat ik die luxe zeker niet had. Maar toch, af en toe even niets doen terwijl je jezelf had voorgenomen eigenlijk te moeten werken die dag, dat voelt voor mij het meeste als een voorrecht.
Heel lang heb ik dit niet gekund. Dan voelde ik de onzichtbare hand, de verantwoordelijkheid. De druk. Als je nu niets doet, dan mag je niet rusten ging er dan door mijn hoofd. Nee, je hebt geen recht op het doen van leuke dingen eerst doorwerken, meer geld verdienen, ging er dan door me heen. Het verantwoordelijkheidsgevoel dat je voortbeweegt en laat presteren, wordt dan ineens een belemmering. Van huis uit meegekregen. Die (werk) ethiek. Het is absoluut een goed ding begrijp me niet verkeerd. Ik ben blij dat ik weet hoe je je moet presenteren en gedragen, en dat je nergens de kantjes er vanaf loopt. Toch zorgt het ook voor verwarring als je niet oppast. Wanneer je erachter komt dat dit gevoel, deze ethiek, opgelegd is en in die mate niet helemaal van jou is, bij jouw persoon past.
Meestal stel je dit soort dingen te laat aan de kaak. Pas wanneer je jouw grens hebt bereikt komt dit zelfonderzoek aan bod. Proberen niet in een burnout te schieten is dan een opgave. Nee zeggen ook trouwens. Net als weten wanneer het genoeg is. Op tijd constateren en durven toegeven. Het is een kunst, maar niet onhaalbaar.
Morgen is het Koningsdag. Lekker vrij dus. Dat had ik me al voorgenomen.
Ik voel dat ik na het schrijven van dit verhaal heb besloten om meteen al vrijaf te nemen. Deze middag nog.
Fijn hoor, dat werken voor jezelf. Tijd om nu al te genieten, en niet verder na te denken.
Hoop dat het me goed af gaat deze keer.
Deze column is alvast geschreven, dat is mooi meegenomen. Gaat dat even niet door mijn hoofd.
Is het bij jou ook zo rustig?
Veel plezier morgen.
Pas goed op jezelf en op elkaar.
Hanneke
English 
Dutch