Sinds een maand of drie zijn we vrijwilliger bij de kinderboerderij in Olst. Kippen, geiten, schapen, alpaca’s, loopeenden, ezels, paardjes, het is er allemaal. Als beestjes fanaat en ultieme James Harriot fan vind ik dat super leuk om te doen, . Mooi om te zien hoe de lammetjes (net geboren, twee stuks, zwart van kleur; een foto volgt een andere keer – alpaca’s zijn namelijk ook zo lief) dartelen in de wei en moeders beschermend reageert wanneer je net even te dicht bij komt.
Gemeenschapszin is een groot goed, zeker als je in een dorp woont. Vroeger wilde ik drie hoog achter in Amsterdam wonen (gave stad!), uiteindelijk werd dat Haarlem en daarna Hoofddorp. Eerlijk is eerlijk, ik voelde me daar een stuk minder geroepen en betrokken bij het wel en wee van de stad in die zin. Ik had wel andere dingen te doen. Als je toen tegen me had gezegd dat ik in een klein dorp aan de IJssel zou gaan wonen, dan hard ik je had uitgelachen. Weg uit de roering? Nooit!
Nu, 8 jaar later, ben ik blij dat ik hier terecht ben gekomen. Er is echt contact met de buren en mensen bekommeren zich om elkaar. Daar heb ik sinds ik getrouwd ben (ook nooit verwacht dat ik dat nog eens zou doen) toch steeds meer behoefte aan gekregen. Bijzonder hoe dat werkt. Iedere keer als ik op de boerderij kom, dan zie je dit gedrag ook weer terug bij de beesten. Elkaar in de gaten houden, beschermen, het samen doen, maar ook je plek innemen wanneer dat nodig is. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Voor ons mensen is het meestal niet zo vanzelfsprekend om dat allemaal tegelijk te kunnen belichamen, maar naarmate de tijd verstrijkt blijkt het steeds logischer dat dit een sleutel naar het ervaren van een geluksgevoel is.
We worden ingewerkt door de buurman die, na jaren trouwe dienst, nu het stokje aan ons overdraagt. Toen we terug kwamen van voederronde nummer 1 vanmorgen (je gaat twee keer op een dag), spraken we de buurvrouw aan de andere kant en wat blijkt, ook zij heeft de boerderij beestjes jarenlang verzorgd. Want wat is het alternatief, zo blijkt, verliezen we interesse met z’n allen, dan neemt de gemeente het over, en wat wordt er dan gedaan met dat stuk grond. Waarschijnlijk geen mooi stuk groen meer met beestjes erop. Dus zet men zich kneiterhard in voor het behoud van deze boerderij.
Of het nou komt omdat ik ouder ben geworden, of omdat ik van beestjes hou (allebei misschien), je inzetten voor de buurt of gemeenschap is waardevol. Ik heb bewondering voor de mensen die het ongeacht leeftijd en omstandigheden al hun hele leven bezig zijn voor het grote goed. Is dat dan roeping? Opvoeding? Wat maakt dat je dit gaan doen vraag ik me af? In de tijd waarin we leven is het nog essentieler geworden om naar elkaar om te kijken. Deze pandemie heeft dat pijnlijk aan het licht gebracht.
Als ik naar mezelf kijk dan wist ik op jonge leeftijd al dat ik een praktijk wilde beginnen om mensen te helpen. De vorm wist ik toen nog niet, maar dat is inmiddels lang en breed helder geworden en sinds 2007 ben ik coach en trainer voor particulieren en bij bedrijven. Dit heb ik niet van mijn ouders meekregen, maar voelde echt als mijn roeping. Blij dat ik uiteindelijk op een plek terecht ben gekomen waar ik ook mijn liefde voor dieren, anders dan onze huisdieren, kwijt kan. Bonus dus!
Denk jij wel eens na over jouw roeping? Of doe je wat je wordt opgedragen? Content mee? Of is het tijd voor wat anders..
Voor een extra steuntje in de rug kun je werken met het Alomvattende, Authenticiteit en met Het Collectief. Wat is de bedoeling voor mij?
Communicatie (Contact) en Vrouwelijke Energie brengen je inzicht in waar je goed in bent.
Behandel elkaar, jezelf en ieder levend wezen altijd met respect, dan komen de inzichten vanzelf.
Hartgroet,
Hanneke
English 
Dutch