Balou, onze hond, is doof. Voor ons ineens, maar dat gaat natuurlijk niet over één nacht ijs. Omdat hij altijd zo goed luistert (luisterde), hadden we het eigenlijk niet zo in de gaten. Totdat hij ineens niet meer reageerde. Dan zeg je eerst nog; Balou, Loutje…, Lou… hey joh Balou, luister eens. Maar dat gaat dus niet meer. Want hij kan het niet meer. Ja, hele hoge tonen of bij hele harde klappen, dan zie je hem nog een klein oogje open doen, maar verder.. Ik had er best moeite mee in het begin. Onze constatering is nu zo’n week of zes oud en ik merkte aan mezelf dat ik het lastig vindt. Niet vanwege het feit dat we hem nu duidelijker moeten behandelen met gebaren om iets helder te maken om te laten zien wat je precies bedoeld, maar vooral omdat dit weer een signaal is van het ouder worden. Loutje is nu 12.5 jaar en dat is best een behoorlijke leeftijd voor een Cavalier King Charles Spaniël. Met een niet zo’n beste start in het leven, kreeg ik hem toen hij 4.5 jaar was. Ik vergeet nog wel eens dat dit zo is. Het voelt alsof ik hem al zijn hele leven ken. Het bewijs voor mij dat dit niet zo is, is omdat ik geen foto’s heb van toen hij pup was, wat ik heel jammer vindt. De enige foto van toen hij klein was, is er maar ééntje en dat is een uitgeknipte kopie van een ooit echte foto in zijn hondenpaspoort. Die ik kreeg erbij overhandigt toen ik hem ooit over nam. Daar is ie oh zo schattig op. Dus nu zit ik in het proces van los laten. Ik ben nog beter aan het beseffen dat deze leeftijd er één is waarbij het zomaar over kan zijn. Dat hij niet ouder wordt dan dit. Dat er ieder moment nog iets anders kan gebeuren waardoor het ineens voorbij is. Nu ben ik gelukkig een optimist en ben ik er niet de hele tijd mee bezig in mijn hoofd, maar dagelijks gebaren als je iets van hem wil is keer op keer een indicatie van oh ja, je bent nu echt op leeftijd en drukt me met mijn neus op de feiten. Het afscheid nemen is stiekem al een klein beetje begonnen. Dat is waar ik eigenlijk mee zit. Voor mij is het dan een uitdaging om helemaal betrokken te blijven en niet voortijdig (emotioneel) afstand te nemen. Een mechanisme dat ik in gang zet als iets pijn doet. Dan maar ietsje minder geven. Ben er niet trots op, zie dat het als vanzelf gaat en denk ook dat het menselijk is, maar toch. Het voelt niet goed om het zo te doen. Terwijl er voor Balou wezenlijk iets is veranderd (hij hoort tenslotte weinig meer), maar tegelijkertijd ook weer niets echt anders is, want hij zoekt je wel op. Niet meer of minder dan daarvoor, maar gewoon, zoals altijd. Voor zijn aanhaal momenten en zijn knuffels en voor het eten natuurlijk. Het is ook niet dat ik die momenten niet beantwoord of aan hem geef, maar ik voel dat het toch net even anders is. Dat ik daarin anders ben geworden. En dat wil ik juist niet. Voor mij is dit een bijzonder inzicht en een gevoelige les waarmee ik bezig ben. Hoe kan ik dit anders gaan ervaren en wat kan ik doen om de pijn die er diep van binnen zit onder ogen komen. Die specifieke pijn heeft met deze situatie namelijk niets te maken, maar mijn wezen herkent het als iets dat al eens eerder is gebeurd en niet geheeld is en relateert daaraan. Daarom voelt het zo.  Ik heb hier nog wel wat in te doen, maar kan inmiddels al beter voelen hoe ik het proces van erkennen en berusten ben ingegaan. Is dit herkenbaar? Misschien in een andere setting of met een persoon of plek in plaats van met een dier? Neem contact met me op via info@dnafrequenties.com of bel/stuur een Whatsapp/SMS naar 023-2084002. Ik help je graag ontdekken kan je ondersteunen bij het helen. Tijdens de maand november krijg je € 5,- korting op een consult met De Nieuwe Aarde-frequenties o.v.v. dit artikel.  #dnafrequenties #denieuweaardefrequenties #loslaten #loutje #balou #cavalierkingcharlesspaniel #hhcenc #olst #remedies #doof #consult #spiritueel #coaching #counseling #eigenpraktijk #olstwijhe #hond

Leave a comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

en_GBEnglish